Met lichte tegenzin zit ik nu vroeg in de ochtend in het veel te koude (airco) internetcafe omdat ik weet dat ik eigenlijk weer veel te veel te vertellen heb. Maar ja.. het is mijn eigen schuld dat ik weer zo lang niks heb getypt dus ik zal proberen om alle gebeurtenissen van de afgelopen weken weer naar boven te halen en bij voorbaat bied ik alvast mijn excuses aan voor de lengte. De laatste keer dat ik wat had laten horenkwamen we net van Ometepe af (in Nicaragua), ondertussen hebben Costa Rica al gepasseerd en zitten we al 2 dagen in Panama! Korte samenvatting van al het onderstaande; het gaat goed en we vermaken ons prima!

Maar dus terug naar Isla de Ometepe, heteiland in het Nicaraguameer dat bestaat uit twee vulkanen; de grote Concepcion vulkaan en de iets kleienere Maderas. Het eiland is genomineerd voor een plaats tussen de wereldwonderen en dat is niet voor niks want het is prachtig! Hier verbleven we in een oude koffiefarm, finca Magdalena, die was omgebouwd tot hostel en waar we een prachtig uitzicht hadden op de Maderas vulkaan en alle mooie natuur er omheen. Op 2 minuten afstand zaten de howlermonkeys in de bomen die ons ´s ochtends vroeg al wekten met hun gebrul. Na het luizenleventje dat we op de Corn Islands hadden geleefd was het weer tijd voor wat actiefs dus hadden we met een clubje medereizigers het plan om mountainbikes te huren en naar een waterval te hiken. Als echte Nederlandse fietsfanaten dachten we vooral wel goed te zijn in het mountainbike deel, maar helaas waren door ons platte landje niet zo gewend om continu berg op te crossen op een weg die die naam eigenlijk nieteens mag dragen. Het was wel heel leuk, keiheard bikkelen en vooral stenen ontwijken. Na 1,5 uur vol in de zon te hebben gefietst mochten we nog een uur omhoog naar de waterval hiken, daar aangekomen was ik gesloopt en is er niks lekkerder dan een douche nemen onder de koude waterval. De weg terug was ook nog behoorlijk pittig maar we hebben het overleefd! De volgende dag was het tijd om onze vermoeide beentjes te laten rusten in Ojo de agua , een meertje dat steeds wordt aangevuld door water uit de vulkaan. Hier hebben we lekker tussen de mineralen gedobberd! Hier waren we zo van bijgekomen dat het weer begon te kriebelen om te hiken en zijn we naar het kratermeervan de Maderas vulkaan gegaan. Ditzou sowieso al een hele onderneming worden maar aangezien het de vorige avond keihard had geregend washet goed zwaar. Na 4,5 uur hiken in de glibberige modder zaten we van top tot teen onder de blubber maar waren we wel bij het kratermeer aangekomen! Het water zag er na al het zware werk erg verlijdelijk uit, vol goede moed liep ik het water in om een duik te nemen, om vervolgens tot mn middel in de modder te zakken! Heerlijk verfrissend dus! De weg naar de top zou nog 4 uur duren dus die konden we helaas niet meer halen. De weg terug moesten we van boom tot boom glijden en ik ben maar 3 keer onderuit gegaan dus dat viel best mee. Helaas ben ik de dagen hierna goed ziek geweest (kotsen en aan de diarree) en was het tijd om richting Costa Rica te vertrekken.

´S nachts gingen we met de ferry van Ometeppe naar San Carlos (10 uur)en mochten we weer eens overnachten op een stalen dek, even leek het erop dat door de harde wind het hele dek onder water zou lopen maar het plekje dat wij hadden bemachtigd bleef wonderbaarlijk genoeg droog. We werden vergezeld door Carla, een brabantse meid die we al op de finca hadden ontmoet en haar plan voor de komende dagen was hetzelfde dus hebben we gezellig samen gereisd. Wat betekende dat Bas door 2 brabanders werd geterroriseerd met platte uitspraken en Brabantse humor, heerlijk!

We zijn meteen doorgegaan naar Costa Rica om te voorkomen dat we ergens vast zouden komen te zitten door de semana santa (de heilige feestweek voor pasen). Hier kregen we een ontzettende cultuurshock te verwerekn. Zodra we met ons bootje op het vaste land aankwamen stonden er rijen met dikke auto´s en grote reclameborden voor pizzaria´s. Vervolgens gingen we met een bizar luxe touringcar richting la Fortuna om vervolgens in een hostel te komen met een warme(!!) douche. In la Fortuna hadden ze ineens enorm grote winkels waar je zelfs Nederlandse kaas kon kopen (niet gedaan te duur) en alles maar dan ook echt alles was gericht op toeristen. Buiten het hele verschil in toeristencultuur was het land zelf ook totaal anders, ik was meteen onder de indruk van de prachtige natuur van Costa Rica en de bustochtjes waren dan ook stuk voor stuk genieten. We moesten niet alleen wennen aan alle ververvelende Amerikanen (goddank is het laagseizoen) maar ook weer aan een totaal andere munteenheid; de colones. We hebben in la Fortuna een uitstapje gemaakt naar de actieve Arenal vulkaan om de lava naar beneden te zien stromen. Costa Rica is zo duur geworden door al het toerisme dat het plan was om zo min mogelijk tijd te verspillen en vlot door het land heen te gaan. Daarom zijn we de volgende dag meteen met een jeep-boot-jeep tocht doorgestoomd naar Monteverde waar we in de vroege ochtend een bezoek hebben gebracht aan ons eerste cloud forest, ontzettend mooi (zie de foto´s!), en aan de naastgelegen kolibri tuin. Echt bizar, die beestjes kunnen tot 1000x per minuut met hun vleugels slaan en 150km/uur vliegen!! ´S avonds gingen we op pad met onze zaklanp in het bos voor een nighthike, maar helaas werd deze hike geterroriseerd door 2 irritante kinderen en was er niet heel veel nachtleven te spotten, gelukkig wel een tarantula, een vosje en wat kikkers en kevers. Ondertussen was de semana santa in volle gang, wat voor ons betekende dat openbaar vervoer nauwelijks reed en je nergens alcohol kon kopen of drinken (heel bizarre feesten hebben ze hier). Na een weekje was het al tijd om afscheid te nemen van Carla (ze moest snel door naar Panama) en stond ik er weer alleen voor om Bas het leven zuur te maken.

Montzezuma was ons volgende station. Hier hebben we tussen de hippie´s genoten van het zon, zee (hoge golven!) en strand. Pasen hebben we doorgebracht bij een heel mooie waterval waar je heel goed kon zwemmen. Nadat we hier wat nieuwe energie op hadden gedaan werd het tijd voor onze masterhike! We zijn afgereisd naar San Gerardo de General om vanuit hier de Cerro Chirripo te beklimmen. Chirripo is de hoogste berg van Midden Amerika (3820m) en wij wilden vol goede moed de volgende dag met de hike beginnen en deze klus als ervaren hikers in 2 dagen klaren. Toen we bij het rangerstation aankwamen kregen we te horen dat het misschien beter was als we er 3 dagen over zouden doen, maar eigenwijs als we zijn en ivm onze strakke reisplanning besloten we het toch in 2 te proberen. In het hostel aangekomen sprak Bas met iemand die net terug kwam van de tocht en hem echt afraade om de klim in 2 dagen te doen met een meisje, ik denk dat dat de doorslag heeft gegeven om het vooral wel in 2 dagen te doen. Tijd om onze uitrusting te regelen en tassen te pakken! Dit kwam neer op een tas van ongeveer 8kg met slaapzak, kookpitje, warme kleren en eten en drinken voor 2 dagen. Om half 5 ´s ochtends werden we opgepikt met een auto om naar het begin van de berg vervoerd te worden en jawel hoor, toen we bijna bij de berg waren bedacht Bas zich ineens dat hij zijn lange broek en schone ondergoed was vergeten. Dit betekende dus weer een taxi ritje op en neer (ja ik kon m wel schoppen op dat moment) en een uur later dan gepland begonnen we aan onze tocht. Het doel van de eerste dag was om 15km af te leggen tot de Crestones base lodge waar we konden overnachten. De hike was ongeloofelijk mooi en we passeerden echt verschillende stukken bos, rain forest, cloudforest en ook een stuk dat ooit verwoest was door een bosbrand. Dit maakte het echt goed dat de weg naar boven zo zwaar was, vooral in het midden en op het einde moesten we twee heel steile stukken passeren. Na 6 uur en 45 minuten kwamen we aan, heel trots op onze eerste prestatie en we hadden zelfs wat mensen ingehaald. Hier hadden we de rest van de middag tijd om bij te komen en ons prakkie te koken. Om 8uur was het bedtijd en de wekker ging weer om 5 uur in de morgen. Op naar de top! We moesten nog 5 km afleggen naar de top, maar wat waren die laatste kilometers mooi zeg. Vlak voor zonsopgang zijn we vertrokken, het was ijskoud en langzaam werd de berg verlicht door de opkomende zon. Het ijs stond gewoon nog op de planten en we waren heel blij toen de zon ons ook ging verwarmen. Binnen de kortste keren was het super heet en kon de fleecetrui uit. Het laatste stukje naar de top was echt klimmen en als eerste van die dag kwamen we daar aan! Wat een uitzicht!! Op heel heldere dagen moet je op de top beide oceanen kunnen zien, maar de wolken die er hingen waren juist super mooi dus zo erg vond ik het niet. Na een uur genieten was het rond 9uur toch echt tijd voor de terugtocht omdat we de bus terug naar San Isidro nog wilden halen. In het begin ging de afdaling langzaam omdat het zo steil was, maar daarna ging als een trein, sommige stukken zijn we echt bijna naar beneden gerend, maar toen begon de pijn aan onze knieen. Ik heb altijd gedacht dat bergen afdalen makkelijker was dan klimmen maar daar ben ik volledig op teruggekomen. Toen de pijn in onze knieen echt erg was moesten we nog meer dan 6 km afleggen en begon het ook nog eens te regenen (is niet voor niks een regenwoud natuurlijk). Vooral de laatste 2 km was echt afzien maar we hebben het gehaald, de bus helaas niet maar dat was ook veel te optimistisch. Nadat we 5 minuten hadden gezeten konden we echt bijna niet meer lopen gewoon, maar waren we wel echt trots dat we het in 2 dagen hadden gered. De dag erna begon de spierpijn al, dus hebben we de bus gepakt naar Uvita (strand!!). Hier hebben we een paar dagen lang gruwelijke spierpijn geleden (het heeft een week geduurd) maar konden ons na een dag weer enigszins verplaatsen. Op loopafstand van het hostel was weer een waterval dus daar zijn we gaan relaxen. Hier hebben we Rama, een Puertoricaanse surfinstructor, ontmoet die zojuist zijn moeder Costa Rica aan het laten zien was. We werden vrijwel meteen uitgenodigd om de volgende dag met hem, Courtney (zijn vriendin) en zijn moeder naar het strand te gaan en wat surfles te krijgen. Zo gezegd zo gedaan, en onze eerste surfles was een feit. Het ging ons beide goed af en binnen de kortste keren konden we alletwee al op het board staan. Hier werden we alleen een beetje te overmoedig van en gingen meteen grote golven proberen Dit resulteerde erin dat ik gruwelijk op mn plaat ben gegaan en mezelf goed heb bezeerd; mn arm gekneusd en vol met blauwe plekken (had al een hele mooie op mijn heupen van het dragen van mijn backpack op Chirripo). ´S avonds werden we ook meteen uitgenodigd voor een bbq samen allerlei mensen die we 1 minuut kenden in de supermarkt, was heel grappig om vervolgens uitgenodigd te worden om met Rama en de fam mee te gaan kamperen in Matapalo dichtbij het Corcovado national park. We konden alle kampeerspullen van Rama lenen en hebben geleerd wat het betekent om op zn Amerikaans te kamperen, mijn god die mensen nemen echt alles mee!! De hele huurauto was volgepakt, ieder gaatje was gevuld en de rest van de inboedel werd op het dak geknoopt en de boodschappen zaten er nog nieteens bij. Onderweg zijn we nog even gestopt omdat Rama wel een plekje wist waar krokodillen zaten. Wij dus de jungle in om te zoeken, schrikt Rama zich ineens dood (wij dus ook) omdat hij dacht dat er een krokodil vlak naast hem zat, niet dus, en we begonnen terug te rennen. Poging 2 ging wat beter en we hebben krokodillen gezien!! In het donker kwamen we aan op de kampeerplek op het strand, waar we al meteen werden gewaarschuwd voor alle gevaarlijke beesten die er leven (heel fijn in het donker). Toen de tenten stonden zijn we op een nighthike gegaan en hebben flink wat dieren gezien, oa miereneters, een armedillo, glow in the dark spinnen, andere grote spinnen en garnalen. De volgende occhtend konden we eigenlijk pas echt zien waar we aan het kamperen waren en het was echt heel gaaf. Als je even op het pad liep kon je 5 verschillende soorten apen zien, echt heel veel. Verder waren er heel veel scarlet macows (papegaaien), hebben we een luiaard gezien, pelikanen, dolfijnen, toecans, dieren waarvan in de naam nieteens weet en heeel veel krabben, dat is pas kamperen! Helaas zat het weer niet erg mee en hebben we veel regenen gehad. Ook werden we na 3 dagen naar mijn mening iets te veel betrokken bij alle familie problemen dus ik was blij toen we weer weg gingen en Bas en ik verder gingen Corcovado in. Rama zijn moeder was ondertussen zo erg aan ons gehecht geraakt dat ze in tranen uitbarste op het moment van afscheid.Omdat we niet veel dagen maar wilden verliezen hebben we maar een 1 daagse hike gedaan langs de kustkant van het park. Het was zeker de moeite waard! In dat park zit zo ontzettend veel wildlife dat het wel een dierentuin lijkt, buiten de dieren die we al hadden gezien hebben we ook een nosebear en zelf een tapir gezien, wat zijn die beesten groot zeg, net een kleine koe! We zijn zelfs op een meter afstand gekomen, ookal zijn het herbivoren ik was er toch goed bang voor.

En toen was het toch echt tijd om naar Panama te gaan! De reisdag naar David ging bovenverwachting soepel en we zitten er nu al 2 dagen, maar de volgende keer meer over Panama. Ik vond Costa Rica ook echt een prachtig land, maar het was jammer dat we heel veel dingen niet konden doen omdat het simpelweg te duur was. Wat dat betreft waren we verwend in Nicaragua. Tot op heden gaat alles hier nog helemaal perfect en wil ik nog steeds niet naar huis. Binnen nu en een uurtje vertrekken we naar Bocas del Toro, tropische eilanden!! dus wij vermaken ons wel.

Pura Vida!

Liefs Renee

ps: voor Bas zijn briljante schrijfstijl zie baszegers.reismee.nl

ps2:voor alles foto´s zie www.picasaweb.google.nl/b.zegers